Ronald Reagan noemde Kaddafi - voordat hij zelf het zicht op de realiteit definitief verloor - the mad dog of the middle east. Amerikaanse commentatoren citeren deze kwalificatie de laatste tijd graag. Stoere taal over een dictator met wie je land tot dit jaar nog vrolijk handel dreef en van wiens steun je nu en dan dankbaar gebruikt maakt. Het beeld van Kaddafi als geïsoleerde gek is tientallen jaren gecultiveerd terwijl hij zijn land vrijwaarde van extremistische moslims, handelspartner voor het westen was en bijdroeg aan de stabiliteit in de regio. Dat hij een nepotistische, fascistoïde idioot was die als een soort van Mao-light zijn volk op vreemde wijze verwarde deed er heel lang niet toe.
Als simpele westerse journaalkijker was het niet eenvoudig om Kaddafi te peilen. Eenduidige beeldvorming was er niet, maar die was ook niet nodig. Libië was, zeker sinds Bush over kruistochten begon te spreken, ongevaarlijk.
Maar hoe moet dat voor Kaddafi zelf zijn geweest? Enerzijds een gekke hond genoemd worden en vervolgens vrienden over de hele wereld maken en in westerse landen een wisselende maar in de 21e eeuw stijgende populariteit hebben. Tiraniek heersen in je eigen land en op diplomatiek en politiek niveau overal mee mogen praten. Nederlandse bedrijven hebben voor anderhalf miljard euro in Libië geïnvesteerd. Een groot deel van de olie die Nederland importeert komt uit Libië. En met het verdiende geld, mocht Libië wapens bij onze wapenhandelaars komen aanschaffen. Ik zou mezelf niet als een internationale paria beschouwen als ik Kaddafi was.
Ik zou mezelf zien als vriend van het westen. Een opstand onder mijn bevolking zou me niet zo bang maken. Ik had de macht, het geld en de vrienden. Laat maar komen. En nu schetsen we hem ineens af als een gek met megalomane waanbeelden. Omdat zijn eigen bevolking eerder tegen hem in opstand durft te komen dan wij, met onze morele en militaire overmacht. We laten hem vallen.
Nu het niet meer uitkomt draaien we van standpunt en laten we hem aan zijn lot over. Terecht. Maar niet eerlijk. Nu noemt hij het westen een stelletje opportunisten en we moeten erom lachen. Maar hij heeft gewoon gelijk! Als we een consequent buitenlandbeleid voorstaan, zouden we onze relaties met landen met dictatoriale regimes eens onder de loupe moeten nemen en eens moeten afwegen waar we nu eigenlijk staan. In plaats van mensen belachelijk maken.
----------------
Bovenstaand proza viel nogal in de smaak bij onze eerstkofffie, die het ons aanbevool en daarnaast zelf een heel label aan Gaddafi wijdde.
Graag nodigt Eurabische Unie ook u uit om hier een dergelijk kostelijk stuk te laten plaatsen. Rechtsboven vindt u de mail.
Nieuws uit andere hoek:
'Zwarte mannen' door Hassnae Bouazza
No comments:
Post a Comment